آنگونه که مشخص است در سطح سیاره ونوس که دومین سیاره نزدیک به خورشید در منظومه شمسی ما و شبیه ترین سیاره به زمین است – آن را دوقلوی زمین نیز مینامند – زمانی اقیانوس های مملو از آب مایع وجود داشته است. اما به مرور زمان آب های سطح این سیاره ناپدید شده اند و فرض بر آن است که از اتمسفر آن به شکل بخار خارج شده است. اما این همه آب به کجا رفته چگونه رفته است؟!
به گزارش «تابناک» مطالعات قبلی دانشمندان نشان داده است که اتمسفر سیاره ونوس یا زهره به شکلی اساسی خشک است و به گفته ناسا 10 هزار تا 100 هزار برابر کمتر از زمین شامل آب است. اما اکنون یک تحقیق و بررسی جدید که در نشریه علمی Geophysical Research Letters منتشر شده نشان میدهد که آب های سابقا موجود در سطح این سیاره به کجا رفته است: یک طوفان الکتریکی همه آن را به بخار تبدیل کرده است!
دانشمندان بر این باور هستند که سیاره های داراری جو از یک میدان مغناطیسی یا الکتریکی برخوردار هستند که میتواند ملکولها را از قسمت های فوقانی جو آنها با غلبه بر گرانش به فضا بکشاند. همچنین داده های به دست آمده از کاوشگر فضایی Venus Express مربوط به آژانس فضایی اروپا نیز نشان میدهد که میدان مغناطیسی ونوس بسیار قدرتمند است و احتمالا مسئول تبخیر آب های جو و سطح این سیاره به داخل فضا است.
«گلین کالینسون» از محققان این مطالعه گفته است: ما به این نتیجه رسیدیم که بادهای مغناطیسی که مردم تصور میکنند به اندازه یک دندانه در یک چرخ بزرگ بی اهمیت است، مسئول از بین رفتن آب های جو و سطح سیاره ونوس است و در واقع همان هیولایی است که آب های این سیاره را مکیده است.
دانشمندان اساسا بر این فرض هستند که طوفان های خورشیدی در وهله نخست مسئول از بین بردن ملکول های جو سیارات هستند. کالینسون در این باره گفته: کت هنوز دقیقا نمیدانیم که چرا بدهای مغناطیسی در این سیاره تا این حد قدرتمند تر از زمین عمل میکنند اما احتمالا دلیل آن نزدیکی بیشتر ونوس به خورشید، و تابش دو برابری نور ماوراء بنفش از خورشید به این سیاره است.
نتایج این تحقیقات به قدری اهمیت دارد که میتواند مسیر مطالعات در مورد سایر سیاره های منظومه شمسی و خارج از آن را تغییر دهد. از این حیث اکنون ناسا میگوید که همین بادهای مغناطیسی میتواند مسئول از بین رفتن اتمسفر و آب های سطح مریخ بوده باشد و اکنون ماموریت کاوشگر Mars Atmosphere and Volatile Evolution یا MAVEN به همین موضوع میپردازد.
در واقع اگر یک ستاره میزان زیادی تابش ماوراء بنفش داشته باشد میتواند اثرات بادهای مغناطیسی در یک سیاره خود را بسیار افزایش دهد که این موضوع باقی ماندن آب و ملکول ها در جو این سیارات را بسیار مشکل میکند. اکنون با استفاده از این نتایج دانشمندان میتوانند برای پیدا کردن سیاره های قابل سکونت در منظومه ها و کهکشان های دیگر موضوع بادهای مغناطیسی و میدان مغناطیسی سیارات را در محاسبات خود دخیل کنند.
