در ۱۴ مه سال ۱۹۶۶، سوبارو سدان کوچک خود را با نام سوبارو ۱۰۰۰ روانه بازار کرد. خودرویی که قلب تپندهی آن پیشرانهی ۴ سیلندر باکسر بود. این خودرو بر خلاف محصولات پیشین همانند سوبارو ۳۶۰ و Sambar، نیروی پیشرانه را به محور جلو منتقل میکرد؛ چرا که آن زمان هنوز سیستم AWD در شرکت سوبارو به صورت کنونی متداول نبود.
نیرویی که این پیشرانهی باکسر در سوبارو ایجاد میکرد تنها ۵۴ اسب بخار بود. ممکن است این مقدار قدرت به نظر شما کافی نباشد، اما باید در نظر داشته باشید که سوبارو ۱۰۰۰ تنها ۶۸۰ کیلوگرم وزن و ۳.۸۸ متر طول داشت که نسبت به ایمپرزا، خودروی جمع و جوری که امروز سوبارو به بازار عرضه می کند، نیم متر کوچکتر بود.
پیشرانههای باکسر ۴ سیلندری که در سوبارو۱۰۰۰ استفاده شد، در دههی ۹۰ نیز محبوبیت خود را در خودروهای این شرکت حفظ کرد. این پیشرانهها هم در خودروهای انژکتوری و هم در خودروهای کاربراتوری برای سوبارو استفاده میشد.
سوبارو اولین بار در سال ۱۹۷۲ در خودرو استیشن Leone از سیستم تمام چرخ متحرک استفاده کرد. قابلیتی که برای کنترل بهتر خودرو در پیچها در نظر گرفته شده بود. نکتهی قابل توجه این است که Leone نیز به پیشرانهی باکسر مجهز بود.
امروزه در خودروهای سوبارو از هر دو نوع دیزل و بنزینی از پیشرانههای باکسر استفاده میشود. در واقع تنها خودروی سوبارو که از پیشرانهی غیر از باکسر نیرو میگیرد، خودرو جاستی (Justy) است که به صورت مشترک با دایهاتسو و تنها برای بازار ژاپن ساخته شده است.