هدف نهایی این است که این ساختارها بتوانند خود را به صورت خودکار با خطراتی مانند تاثیر شهاب سنگ‌ها یا فعالیت لرزه‌ای تطبیق دهند. این سکونتگاه‌ها، به ربات‌هایی مجهز خواهند بود که می‌توانند بدون نیاز به انسان، هر آسیبی را ترمیم کنند تا خطر سکونت روی ماه کاهش یابد.
مهندسان دانشگاه پردو، طراحی خود را با مجموعه‌ای از آزمایش‌های مجازی و واقعی ارزیابی می‌کنند. شبیه‌سازی‌های آنها به سرعت در طیف گسترده‌ای از طراحی‌ها اجرا می‌شود تا مشخص شود که کدام یک از آنها در برابر خطرات گوناگون بهتر عمل می‌کند.
"شیرلی دایک" (Shirley Dyke)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: ما تصمیم داریم تا نهایتا سکونتگاه‌هایی ابداع کنیم که می‌توانند در برابر تغییرات، آسیب و هر رخداد دیگری که طی ماموریت پیش می‌آید، مقاومت کنند و با وجود این مشکلات، انسجام و ایمنی داخلی آنها حفظ شود.
دایک و گروهش در جست و جوی روش‌هایی هستند تا نه تنها نیاز به دخالت انسان را در محافظت از سکونتگاه‌های قمری از بین ببرند، بلکه مطمئن شوند که این سکونتگاه‌های به محض خالی شدن، از بین نمی‌روند.
دایک ادامه داد: ما می‌توانیم با استفاده از قابلیت‌های هوشمند در طراحی، حسگرهایی را به کار ببریم تا به شناسایی آسیب‌ها، تاثیر آنها و بزرگی آنها بپردازند و در مورد آن تصمیم بگیرند. سپس ربات‌ها به ترمیم و بازیابی سکونتگاه می‌پردازند.
منبع : ایسنا
