هرچند ماه نزدیکترین همسایه زمین است و ده‌ها سال قبل فتح شده اما شناخت ما از آن به ویژه در طرف دور آن چندان زیاد نیست. یکی از اهداف پروژه آرتمیس (Artemis) در کنار بازگشت به ماه و فتح مریخ، شناخت بیشتر این کره برای استفاده از منابع آن است و ناسا به همین منظور ماهواره مکعبی Lunar Flashlight را توسعه داده است.
این ماهواره پس از قرار گرفتن در مدار ماه طی دو هفته به قطب جنوب آن رسیده و پرتوهای لیزری را به سمت دهانه‌های تاریک شلیک می کند. این پرتوها پس از برخورد به سطح ماه به اشکال مختلفی به سوی ماهواره برگردانده می‌شوند. در صورتی که پرتو به صخره برخورد کند با شدت زیادی سوی ماهواره منعکس می‌شود اما اگر از قدرت آن کاسته شود نشانگر جذب پرتو توسط یخ است. هرچه انعکاس ضعیفتر شود، احتمال وجود آب منجمد در این مناطق بیشتر می‌شود.
دانشمندان در مورد منابع آب ماه اختلاف نظر دارند. برخی آنرا ناشی از برخورد سیارک‌ها و ستاره‌های دنباله‌دار غنی از مواد منجمد می دانند اما تعدادی دیگر به واکنش‌های بین خاک ماه و بادهای خورشیدی باور دارند.
در رابطه با میزان آب موجود در این کره هم اطلاعات دقیقی در دست نیست اما ماهواره Lunar Flashlight با استفاده از پرتوی لیزری داده‌های جامعی را در مورد منابع آبی سطحی گردآوری خواهد کرد. در صورتی که این منابع به قدر کافی باشد فضانوردان می‌توانند هم برای نوشیدن و هم به عنوان بخشی از منبع سوخت روی آن حساب باز کنند.
ماهواره Lunar Flashlight یکی از ۱۳ محموله ثانویه آرتمیس یک خواهد بود که در نخستین پرواز فضاپیمای «اوریون» و راکت «SLS» در سال آینده روانه فضا می‌شوند.
