به گزارش «آی تابناک» نسل بشر تنها چند صباحی است که از یک پایان جهان با بمب اتم رهایی یافته است و اکنون برای 150 سال میشود که گازهای سمی و صنعتی را در جو رها میکند که نتیجه آن تغیرات عجیب و غریب آب و هوایی است.
استفاده بیش از اندازه ما از آنتیبیوتیک ها بیماری ها و خلل و فرج های عجیب ایمنی در بدن انسان ها ایجاد کرده است گه اکنون با متد ها و روشهای موجود امکان از بین بردن آنها نیست و در عین حال زرادخانه آنتیبیوتیک ها موثر بر روی انسان در حال کوچک شدن است.
طی 600 میلیون سال اخیر، نه تنها گونه های مولکولی بر روی سیاره ما حیات خود را آغاز کرده اند بلکه به شکل کنایه آمیزی 99.9 درصد از آنها منقرض شده اند. شاید بتوان گفت که ما در یک زمان عاریه ای زندگی میکنیم. در میان این همه مصائب شاید هنوز عجیب باشد که نسل بشر تداوم دارد.
یک میلیارد سال قطعا زمان
بسیار درازی است. حتی یک میلیون سال هم زمان طولانی است. این مدت زمانی گه انسان
از موجودی در پی غرایز طبیعی به انسان اندیشه ورز تبدیل شده. 65 میلیون سال قبل
عصر دایناسورها به پایان رسیده است و حال پیش بینی میشود که اگر شرایط به همین
ترتیب باقی بماند کره زمین نهایتا تا یک میلیون سال آینده به حیات خود ادامه
میدهد.
زمین یک سیاره میان سال است که پیدایش حیات (به جز باکتری ها) یک سوم از عمر آن را شامل میشود. حال سوالی که ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده این است که آیا تکنولوژی توان نجات حیات و انسان ها را برای ابد دارا است؟ این احتمال وجود دارد اما برای آن چند شرط لازم است:
اول: نیاز داریم که به روش جدیدی برای دسترسی به ستارگان دست پیدا کنیم که با روش فعلی که مبتنی ب محدودیت های سرعت نور است متفاوت باشد. نزدیک ترین ستاره به ما حدود 4 سال نوری فاصله دارد که معنی واقعی آن 70 هزار سال مسافرت فضایی است. همچنین به هیچ وجه نباید خطر مسافرت فضایی را از نظر دور داشت که سیاه چاله ها و اجرام آسمانی سیاه از جمله آنها هستند.
دوم: نیازمند تغییر اتمسفر و سطح سیاره های دیگر در مدت زمان کوتاه هستیم. ممکن است بتوان بر روی سطح یکی دیگر از سیارات منظومه خود مان ساکن شویم اما تغییرات سطح و جو آن یک پروژه زمان بر است. همچنین ممکن است این موضوع تا زمان انقراض کامل نسل بشر، که به دلیل پیشرفت های تکنولوژی به دنبال راهی برای ادامه حیات است، عملی و ممکن نباشد.
سوم: همه اینها منوط به این موضوع است که ما انسان ها به خوبی از خود محافظت کنیم. یعنی تا زمانی که قادر به جلوگیری از یک انقراض نسل جهانی باشیم، به حیات خود ادامه دهیم. اما با شرایط فعلی که انسان در حال سوء استفاده از شرایط خود برای بره برداری حداکثری رد زمان حال است – بدون توجه به آینده نسل بشر – به نظر میرسد مدت زمان ورد نیاز برای رسیدن به نقطه فوق الذکر را در اختیار نخواهیم داشت.
در این شرایط به نظر میرسد که هنوز پیشرفت تکنولوژی نتوانسته است انسان را به نقطه ای برساند که از ادامه نسل خود مطمئن باشد. در چنین شرایطی آنچه باقی میماند این است که آیا نسل بشر حتی زودتر از زمان مورد انتظار منقرض خواهد شد؟
