کشف جدید در مورد سیاه‌چاله‌ها که نظریۀ اینشتین را نقض می‌کند

حامد عسگری-آی‌تابناک: بسیاری از ما تمایل داریم فکر کنیم که فیزیک علم دقیقی است که قوانین جهان‌شمولی راجع به پدیده‌ها ارائه می‌کند؛ اما واقعیت این است که چنین چیزی صحیح نیست. اخیراً دانشمندان دانشگاه کمبریج کشف هایی را در مورد سیاه چاله‌ای پنج بعدی و حلقه‌ای شکل صورت داده‌اند که تئوری نسبیت اینشتین را به واسطۀ منحصر به فردی آشکار خود، نقض می‌کند.

در حقیقت، تئوری نسبیت هرچند حقایق زیادی از سن کیهان تا کارکرد GPS را برای ما توضیح می‌دهد، اما همانند قوانین نیوتونی که زمانی تصور می‌شد جهان شمول و دائمی هستند، این‌ها هم همه جا تبیین‌کننده نیستند.

در حقیقت، هرچند ممکن است این حرف به مذاق فیزیک‌دان‌ها خوش نیاید، اما سیاه‌چاله‌ها یک ناقض برای تئوری اینشتین هستند. در حقیقت، به علت تراکم جاذبه و جرم بسیار بالا در سیاه‌چاله‌ها، این فضاها از قانون نسبیت پیروی نمی‌کنند. در حقیقت، مدت‌ها فیزک دانان با این فرض که در حقیقت، سیاه‌چاله‌ها وجود ندارند و به علت آنکه غیرقابل مشاهده هستند، ما صرفاً می‌توانی برخی از نشانه‌های آن‌ها را ببینیم، خود را تسلی می‌دادند. در حقیقت، در پس آن‌چه که در سیاه‌چاله‌ها «افق رویداد» نامیده می‌شود، یعنی درگاهی که از آن به بعد گرانش شدید سیاه‌چاله اعمال می‌شود هیچ چیزی، حتی نور هم نمی‌تواند از آن بگریزد، هیچ چیز به جز «فقدان مطلق» وجود نداشت و هر چیزی هم که بود، به علت اینکه امکان بازتاب نور را فراهم نمی‌کرد، نمی‌توانست متعلق دانش ما قرار گیرد.

آن‌چه اکنون دانشمندان دانشگاه کمبریج کشف کرده‌اند این است که سیاه‌چاله‌ها در برخی مواقع، به چند سیاه‌چاله بدون «افق رویداد» تقسیم می‌شوند و این سیاه‌چاله‌های کوچک، قانون عمومی نسبیت را به واسطۀ منحصربه فرد بودن خود، نقض می‌کنند

این دانشمندان با استفاده از یک ابررایانه به نام COSMOS، رفتارهای یک سیاه‌چالۀ پنج بعدی (در زمین چهار بعد وجود دارد: طول، عرض، ارتفاع، زمان) را شبیه‌سازی کرده و متوجه شده‌اند، سیاه‌چاله‌ها با آغاز فرایند از هم پاشیدن، به یک حلقه سیاه تبدیل می‌شوند که شامل بر‌آمدگی‌هایی بزرگ است که با رشته‌هایی به هم متصل شده‌اند؛ این رشته ها پس از مدتی از هم می‌پاشد و هرکدام از آن برآمدگی‌ها به یک سیاه‌چالۀ کوچک بدون افق معنا تبدیل می‌شود.

این سیاه‌چاله‌های کوچک از آن‌جا که افق معنا ندارند، قابلیت مشاهده دارند و این امر، تمام آن اعتماد به نفسی را که فیزیک‌دان‌ها به واسطۀ امکان نادیده گرفتن سیاه‌چاله‌ها (ناشی از غیرقابل مشاهده بودن آن ها) به دست آورده بودند، از آن‌ها گرفته و تئوری اینشتین را نیز به چالش می‌کشد.

منبع: گیزمگ