دلیلی وجود دارد که به این چالهها، سیاه میگویند. جاذبهی آنها اینقدر زیاد است که حتی نور هم نمیتواند از آنها فرار کند، بنابراین نوری ازآنها بازنمیگردد و بدین ترتیب مشاهدهی آنها علنا امکان پذیر نیست. اگرچه ما میتوانیم برخی از تاثیرات این جاذبهی شدید را روی اشیاء اطراف آنها ببینیم.
دلیل این که کهکشان راه شیری خانهی کیهانی ما، حالت چرخشی دارد و مانند آبی است که درون سینک آشپزخانه میچرخد و وارد فاضلاب میشود، وجود *Sagittarius A یا" کمان ای " است که طبق شواهد سیاه چالهی بسیار بزرگی است درست در مرکز کهکشان راه شیری است.
در واقع عمر یک ستارهی بزرگ (منظور از ستارهی بزرگ، ستاره ای بسیار بسیار بزرگتر از خورشید است ) با انفجاری عظیم به نام سوپرنوا یا ابرنواختر به پایان میرسد وتنها هستهای عظیم ازستاره باقی میماند که گرانش بسیار قوی و چگالی بینهایت دارد و این همان چیزی است که تحت عنوان سیاه چاله از آن یاد میشود.
فرضیهی ستاره شناسان مبنی بر این است که آنها میتوانند سیاه چالهها را از سایز بسیار کوچک یا میکرو با جرمی معادل ۲۲ میکروگرم تا اجسامی بسیار بزرگ با جرمی در حدود ۴۰ میلیارد برابر خورشید دسته بندی کنند.
با وجود جاذبهی غیر قابل فرار آنها، هرچیزی که خیلی نزدیک به آنها شناور باشد، بلعیده میشود از جمله ستارگان.
گاهی اوقات سیاه چاله سعی میکند که در یک مرتبه مواد زیادی را بخورد و این امر مقداری مقاومت در آنها ایجاد میکند. تصور کنید که سعی میکنید یک سطل کوچک را با شلنگ آتش نشانی پر کنید چه اتفاقی میافتد. همین اتفاق در مورد سیاه چاله هم میافتد و سیاه چاله هم جریانهای بزرگی از پلاسما را پرتاب میکنند به نام پرتابه های پلاسمائی که به اندازهی صدها هزار سال نوری طول دارند.
پرانرژیترین و نورانیترین اجرام در عالمی که میشناسیم اختروشها یا کوازارها (Quasars )هستند. یک اختروش ۳۰۰ میلیارد بار نورانیتر از خورشید است یا ۲۵۰۰۰ بار روشنتر از ستارگان راه شیری. اختروش تمام انرژی که تولید میکند را از تغذیه انرژی سیاه چالهی بسیار بزرگی که در مرکز هر اختروش یافت میشود، بدست میآورد.
این یک کره است و حداقل با اطلاعاتی که ما داریم هیچ تونلی هم به دنیاهای موازی وجود ندارد.
جاذبهی سیاه چاله انقدر شدید است که زمان در نزدیکی آنها آهستهتراست ( از دید یک ناظر دور).
در داخل سیاه چاله زمان و فضا وجود ندارد. حجم صفر، چگالی بینهایت است.
منبع: کجارو