این پلتفرم در سال ۲۰۱۰ میلادی راه اندازی شد و تلاشی بود برای تبدیل کردن آیتونز به یک شبکه اجتماعی.
هدف اصلی اپل نیز ساده بود؛ ایجاد راهی ساده برای اشتراک گذاری موسیقی میان دوستان با هدف شبکه سازی و دنبال کردن هنرمندان محبوب و آگاهی از تازه ترین آثار آنها. این شبکه در ابتدای کار نقدهای مثبتی را دریافت کرد و ظرف تنها ۲۴ ساعت از راه اندازی یک میلیون نفر در آن ثبت نام کردند.
وقتی اپل آیفون X را معرفی کرد همراه با آن از تکنولوژی تشخیص چهره تازه خود که امکان قفل گشایی گوشی با استفاده از چهره را فراهم می کرد نیز رونمایی به عمل آورد.
در انتهای کنفرانس خبری یاد شده فیل شیلر معاون ارشد اپل قابلیت دیگری به نام انیموجی را به نمایش گذاشت؛ اموجی های کارتونی که می توانستند حرکت کنند و حرف بزنند و نحوه ارسال پیام میان کاربران را تغییر دهند.
انیموجی با چهره ده ها حیوان طراحی شده بود و در ادامه اپل نسخه به روز رسانی شده ای از این قابلیت را با نام مموجی معرفی کرد که در واقع امکان سفارشی سازی انیموجی را فراهم می کرد.
علیرغم تازگی این قابلیت، شرایط آنطور که اپل پیشبینی کرده بود پیش نرفت و نفرات زیادی جذب مموجی نشدند و در حالی که دو سال از معرفی انیموجی می گذرد، هنوز شاهد انتشار مقالات مختلف در مورد چیستی این قابلیت هستیم.
کمتر پیش می آید که اپل بعد از معرفی محصولی عرضه آن را لغو کند با این حال همیشه می تواند تولید سخت افزار خود را از ابتدایی ترین مراحل متوقف نماید. در سال ۲۰۰۶ میلادی، آیپاد سلطان بلامنازع پلیرهای موسیقی بود و از آنجایی که شمار زیادی از کاربران آیپاد داشتند و شرکت های دیگر با در نظر داشتن این نکته اقدام به ارائه محصولات مرتبط با آیپاد می کردند، اپل به این نتیجه رسید که میتواند اکوسیستم کاملا جدیدی از محصولات مرتبط با آیپاد را عرضه کند.
در سال ۲۰۰۷ میلادی و تنها شش سال بعد از عرضه اولیه، اپل مرز فروش صد میلیون برای این پلیر موسیقی را رد کرد و برای آنکه محبوبیت این گجت را بیشتر کند لوازم جانبی اختصاصی آن با نام آیپاد های فای را عرضه کرد که در واقع یک داک یا پایه اسپیکر بود و بهترین کیفیت صدا را برای کاربران آیپاد ایجاد میکرد. برای استفاده از آن اسپیکر کافی بود آیپاد خود را به بالای اسپیکر متصل نمایید.
یکسال بعد از این اتفاق تولید اسپیکر های فای متوقف شد. البته مشکل نه به عملکرد این محصول که قیمت ۳۵۰ دلاری آن مربوط می شد که آن را در جایگاهی بالاتر از سیستم های مشابه قرار می داد و خیلی ها را از خرید منصرف می کرد. جالب اینکه قیمت اسپیکر از خود آیپاد که ۳۰۰ دلار فروخته می شد گرانتر بود!
Pippin که نمونه اولیه ای از نوآوری ها و بلندپروازی های اپل به شمار می رفت در اصل نوعی پلتفرم گیمینگ بود که در اواسط دهه ۱۹۹۰ میلادی طراحی شده بود.این سیستم امکان بازی آنلاین را هم داشت و قرار بود نامش را به عنوان اولین کنسولی به ثبت برساند که از اینترنت برای تقویت تجربه گیمینگ استفاده می کند. یکی از بازی های پرطرفدار آن نیز سوپر ماراتون نام داشت که توسط Bungie (سازنده هیلو) طراحی شد.
لایسنس این کنسول در ادامه به توسعه دهندگان شخص ثالث اعطا شد تا بر شمار کاربران آن اضافه کنند.
اما به عنوان اصلی ترین مشکل محصولات اپل، این کنسول با قیمتی که برای آن دوران غیرمنطقی به نظر می آمد یعنی ۵۹۹ دلار عرضه شد و این در حالی بود که پلی استیشن و نینتندو 64 به ترتیب ۲۹۹ و ۱۹۹ دلار قیمت داشتند.
در هر صورت ۴۲ هزار دستگاه از این کنسول فروخته شد و رویکرد اپل برای ارائه لایسنس و افزایش شمار کاربران آن پاسخگو نبود تا اینکه استیو جابز در سال ۱۹۹۷ میلادی به اپل بازگشت و بلافاصله این پروژه را لغو کرد.
تا به اینجا شش محصول اپل را که در ابتدا با استقبال گرم کاربران روبرو شدند و در ادامه نتوانستند تحول آفرین شوند را از نظر گذراندیم. فردا شب شش محصول دیگر را به شما معرفی خواهیم کرد.
منبع : دیجیاتو