این لکه های خورشیدی تیره رنگ مناطق فعالی از خورشید هستند که قابلیت پرتاب شعله های خورشیدی را به خارج از این ستاره دارند. این شعله ها در واقع تشعشعاتی هستند که از سطح خورشید پرتاب می شوند و گاه قادرند بخش قابل توجهی از پلاسمای خورشیدی را به داخل منظومه شمسی پرتاب کنند.
بنا به گفته کارل باتارنز، لکه های بزرگتر سایزی به اندازه کره زمین
دارند و منطقه ای که این لکه ها در آن دیده می شوند در بخشی از خورشید
قرار دارد که قطر آن 16 برابر کره زمین است.
خورشید اخیراً در آرامش خاصی به سر برده است و در مناطقی از این
ستاره که رو به کره زمین قرار دارد اتفاق خاصی رخ نداده است. این امر به
تصورات اشتباهی در خصوص منفعل شدن خورشید انجامیده بود.
این وضعیت به این دلیل رخ داده است که خورشید در دوره سکون خود در سیکل خورشیدی قرار دارد، سیکلی که هر 11 سال تکرار می شود.
این ستاره حدود سه سال پیش به وضعیتی رسید که به عنوان حداکثر
فعالیت شناخته می شود. اما حتی در آن زمان، حداکثر فعالیت این ستاره هم تا
حدودی در مقایسه با سیکل های قبلی ضعیف بود. همین امر منجر به ایجاد مناطق
فعال کمتری در طول دوران حداکثر فعالیت خورشید شد.
در طی زمان حداقل فعالیت خورشید، معمولا تعداد کمتری لکه های
خورشیدی تشکیل می شود. تعدادی از ماهواره ها همواره فعالیت های خورشید را
تحت نظر دارند. رصدخانه Solar Dynamics در طول موج های متفاوت نور از
خورشید عکس می گیرد و ویژگی هایی را به تصویر می کشد که در نور مرئی قابل
رویت نیستند.
دانشمندان فعالیت های خورشیدی را به این دلیل به دقت زیر نظر دارند
که شعله های قدرتمند این ستاره می تواند ذراتی را وارد اتمسفر زمین کند که
در عرض های جغرافیایی بالا هاله هایی غیر قابل باور را ایجاد کند.
شعله های بسیار قوی حتی قادرند ارتباطات رادیویی را بر روی کره زمین
مختل کنند و یا به ماهواره ها آسیب بزنند. یک طوفان شدید خورشیدی حتی
قادر است بخش هایی از شبکه برق را قطع کند و تجهیزات ارتباطی و ردیابی روی
زمین را نیز از کار بیاندازد.
