اسکات کلی بعد از شکستن رکورد طولانی ترین زمان ممکن در فضا و بازگشت در ماه اکتبر، حال به «کریستین ساینس مانیتور» در باره تجربیات خود از خانه جدیدش گفته است. اینکه چگونه او و همکار فضانوردش بخشی از زندگی نرمال روی زمین خود را با شرایط جدید خود در فضا تطبیق و همگون کردند.
برای مثال زمانی که اسکات کلی در توییتر خود تصاویری
عکاسی شده از کره زمین را از فضا ارسال میکرد، بسیاری از دنبال کنندگان وی مطمئن
میشدند که کلی وقتی را نیز برای آنکه دوربین به دست از پنجره کشتی خود در فضا به
زمین خیره شود در اختیار داد.
وی و همکار اش هنوز وابسته به زمینی ها بودند تا بسیاری از اوقات خود را سپری کنند. دریافت و مطالعه کتاب ها، موسیقی و بسیاری دیگر از تفریحات زمینی برای پر کردن اوقات فراغت. در واقع زندگی آنها به غیر از حضور جاذبه صفر، چندان تفاوتی با زندگی ما بر روی زمین نداشته است.
فضانوردان باید برای دو ساعت در هر روز تمرین ورزشی کنند، که این تمرینات به طرق مختلف انجام میشود. همانند استفاده از تردمیل ایستگاه فضایی – که فضانورد انگلیسی «تیم پیک» قرار است از آن برای آمادگی مسابقات ماراتون سال آینده لندن استفاده کند.
همچنین اگرچه اینترنت در ایستگاه فضایی بسیار کند است، اما با وجود ارتباط اینترنتی فضانوردان قادر به آگاه ماند از حال و احوال دوستان و خانواده خود هستند. همچنین به لطف پروژکتور On-Board ایستگاه فضایی آنها قادر به دیدن برخی از فیلم های سینمایی در حال پخش هستند.
اما علیرغم همه هیجان ناشی از بودن در فضا و همکاری داشتن در توسعه علم و تمدن بشری، اسکات کلی به اسوشیتد پرس گفته است که برخی چیزها همواره موجب دلتنگی او برای زمین میشده. از جمله عدم توان برای قدم زدن بر روی چمن و یا احساس نسیم که باری ماه ها دوری از خانه به شدت دلتنگ آنها بوده است.
وی در مصاحبه ای ویدئویی با اسوشیتد پرس گفته است: نکته ای که بسیاری از افراد در مورد ایستگاه فضایی و بودن در فضا نمیدانند، این است که این شرایط تقریبا شبیه به زندانی بودن است. مانند انزوا. انزوایی که توان رهایی از آن را نداری و به همین جهت تنها آرزو میکنی که هر چه زودتر به خانه برگردی.
