تست‌های ساختاری این راکت شامل ۲۰۰ آزمایش می‌شود که نتیجه آن، افزایش فشار سیلندر با اکسیژن مایع تا زمان انفجار است. مهندسان با بستن مخزن راکت فولادی و استفاده از سیلندرهای هیدرولیکی اطراف آن، فشار را افزایش داده‌ا‌ند. با این کار، مهندسان موفق به بازتولید فشاری شده‌اند که راکت در زمان پرتاب تجربه می‌کند.
«رالف کارت»، مدیر آزمایشگاه مارشال اعلام کرده:
«تیم آزمایشگاه مارشال همکاری نزدیکی برای طراحی راکت با تیم سیستم پرتاب فضایی (SLS) داشته است. با مشاهده نحوه ایجاد آزمایشات و همکاری با مهندسان SLS و بوئینگ در فرایند آزمایش و همچنین جمع‌آوری نتایج ۵ آزمون صلاحیت ساختاری، افتخار می‌کنیم که سازه‌ها در شرایط سخت پرواز می‌توانند از خود مقاومت نشان دهند.»
به عنوان نتیجه این آزمایش‌ها، مهندسان توانستند به این موضوع پی ببرند که کدام بخش از راکت ممکن است در برابر چنین انفجاری مقاومت نکند، بنابراین می‌توانند در آینده مشکلات و ضعف‌های آن را برطرف کنند.. سایر آزمایشات ساختاری را تست‌های چهار قسمت بزرگ از مراحل اصلی شامل بخش موتور، مخزن درونی، مخزن هیدروژن مایع و اکسیژن مایع، تشکیل می‌دهند.
