کد خبر: ۳۰۰۴۲
تاریخ انتشار: ۱۰:۲۴ - ۱۴ فروردين ۱۳۹۹ - 2020 April 02
در بخش اول از این مقاله، به سیر تغییرات کنسول‌های بازی شرکت نینتندو با تمرکز بیشتر روی کاهش قابلیت‌ها و عقب‌گرد در معرفی محصولات جدید آن پرداختیم. در ادامه‌ی این مقاله و برای تکمیل بحث، تحولات این‌چنینی در مورد محصولات شرکت‌های سونی و مایکروسافت را مورد بررسی قرار می‌دهیم.
به گزارش آی تابناک : سونی نیز مانند نینتندو تغییرات فراوانی از جنبه‌های داخلی و خروجی‌های AV روی کنسول‌های خود ایجاد کرده است. احتمالاً یکی از مهم‌ترین تغییرات در کنسول‌های این شرکت، حذف جک RCA از روی اولین مدل‌ها بوده که با حذف خروجی صوتی تکمیل می‌شد. در طراحی جدید و کوچک‌تر از کنسول PSOne در سال 2000، پورت سریال هم که برای اتصال کابل‌های پلی‌استیشن‌ها به یکدیگر مورد استفاده قرار می‌گرفت حذف شد. اگرچه این تغییر چندان هم به چشم نیامد زیرا در نسخه‌ای پیش از آن، پورت پارالل نیز برداشته شده بود.

PlayStation.JPG

پلی‌استیشن 2 نیز پیش از اجرای یک بازطراحی اساسی دیگر، چند بهبود کوچک مثل اضافع شدن پورت FireWire در خود می‌دید. به هر حال این بار تغییرات بسیار جدی‌تر بودند. کنسول PS2 Slim معرفی شده در 2004، همانطور که از نامش انتظار می‌رفت، از نظر اندازه بسیار کوچک‌تر شده بود و بر همین اساس دیگر برای درایو حجیم 3.5 اینچی موجود در پلی‌استیشن اصلی که اداپتور شبکه را نیز در خود جا می‌داد، فضایی وجود نداشت.

البته با حذف این بخش، باز هم مشکلی برای آنلاین بازی کردن وجود نداشت زیرا در PS2 Slim یک پورت شبکه تعبیه شده بود. در مقابل در کنسول جدید قابلیت پشتیبانی از درایو هارد دیسک موجود در PS2، که می‌توانست سرعت بارگذاری را در بعضی بازی‌ها بالاتر برده و برای بعضی بازی‌های دیگر مثل Final Fantasy XI نیز مورد نیاز بود، حذف شد. عدم سازگاری با هارد دیسک به معنای این نیز بود که PS2 Slim توانایی اجرای نسخه‌ی PS2 از سیستم‌عامل لینوکس را نیز نداشت، فقدانی که به اندازه‌ی همین اتفاق در معرفی PS3 مورد توجه قرار نگرفت.

PlayStation2.JPG

در واقع تقریباً تمام جزئیات در مورد مدل اولیه‌ی PS3، موضوعاتی بحث‌برانگیز بودند. سونی در رویدادی معروف، کنسول بلندپروازانه‌اش را با قیمت 599 دلار معرفی کرد، اما به زودی خود را در جایگاهی یافت که باید به هر کاری برای کاهش قیمت محصولش دست بزند. حتی کنسولی که چهار ماه بعد از امریکا در اروپا عرضه شد نیز نسبت به نسخه‌ی اصلی، دارای قابلیت‌های کمتری بود.

Sony_PlayStation_3_CECHA01_wController_L.jpg

در ابتدا، پلی‌استیشن3 با استفاده از مجتمع کردن پردازنده‌ی Emotion Engine سیستم و پردازنده‌ی گرافیکی Graphics Synthesizer روی مادربورد، قابلیت پشتیبانی کامل مبتنی بر سخت‌افزار از PS2 را در خود داشت. برای عرضه در اروپا، Emotion Engine حذف شد و شبیه‌ساز نرم‌افزاری تنها بخشی از قابلیت‌های آن را به عهده گرفت. در نتیجه، PS3 نسخه‌ی اروپا فقط حدود 72 درصد از بازی‌های موجود برای PS2 را می‌توانست اجرا کند. همین موضوع برای نسخه‌ی 80گیگابایتی عرضه شده در امریکا هم صدق می‌کرد.

اوضاع برای نسخه‌ی 40گیگابایتی پلی‌استیشن 3 مخصوص عرضه‌ی جهانی در یک سال بعد، حتی بدتر هم شد. این مدل با کاهش قیمت شدید و 399 دلار به فروش می‌رسید اما این کاهش قیمت، نتیجه‌ی کوچک کردن هسته‌ی پردازنده برای کم‌مصرف‌تر شدن به صرفه‌تر شدنِ آن از لحاظ قیمتی با استفاده از معماری 60نانومتری بود. موارد دیگری هم بودند. در این نسخه، دو شکاف USB، تمام شکاف‌های فلش کارت، پشتیبانی از Super Audio CD و پشتیبانی از PS2 به طور کلی حذف شدند. PS3 چهل گیگابایتی دیگر Graphics Synthesizer نیز نداشت و بنابراین هیچ دیسک PS2 را نمی‌شد با آن اجرا کرد. تمامی نسخه‌های بعدی PS3 شامل دو بازطراحی اسلیم معروف، بر پایه‌ی خصوصیات نسخه‌ی 40گیگابایتی تولید شدند.

در همان سال‌ها، سونی در حال آزمون و خطا و پیشروی در تولید اولین نسخه‌ها از کنسول دستی خود با نام PlayStation Portable بود. PSP-2000 عرضه شده در سال 2008 یک بروزرسانی کوجک با چند بهبود در خود داشت و سال بعد PSP-3000 هم نمایشگر بسیار بهتری به این کنسول اضافه کرد. هیچ یک از این مدل‌ها واقعاً چیزی را از نسخه‌ی اصلی PSP حذف نکرده بودند. اما در 2009 اوضاع تغییر کرد.

PSP_Go_FL_Open.jpg

کنسول دستی PSP Go یکی از افراطی‌ترین کنسول‌ها از لحاظ بازطراحی در طول تاریخ است. این دستگاه از سایر مدل‌های PSP کوچک‌تر بود، دکمه‌های آن با مکانیزم کشویی پشت دستگاه مخفی می‌شدند و بحث‌برانگیزتر از همه اینکه در این کنسول دیگر خبری از درایو دیسک UMD نبود. به این معنی که دیگر امکان اجرای بازی‌ها با دیسک فیزیکی یا تماشای فیلم‌های موجود روی UMD وجود نداشت و همه چیز تنها می‌توانست از فروشگاه دیجیتال پلی‌استیشن دریافت شود. علیرغم این مسئله، سونی قیمت بسیار بالاتری برای PSP Go نسبت به دیگر مدل‌های PSP در نظر گرفت. البته شگفت‌آور نبود که سونی در همان ابتدا شروع به عرضه‌ی کنسول به همراه چندین بازی رایگان کرد. PSP Go در واقع یک دستگاه آزمایشی بود که از جهاتی، نسبت به زمان خود پیش‌تر بود: این دستگاه اولین کنسولی بود که سازنده در آن تلاش کرده بود بازی‌های عرضه شده برای آن را کاملاً دیجیتال در اختیار بازی‌کننده‌ها قرار دهد.

اما آخرین نسخه از PSP کاملاً در خلاف جهت PSP Go حرکت کرد. PSP-E1000 که تنها در سال 2011 در اروپا وارد بازار شد، محصولی ارزان‌تر به همراه یک بلندگو و فاقد پشتیبانی از وای‌فای بود. همچنان امکان دریافت و ارسال بازی‌های دیجیتال از PS3 در آن وجود داشت اما در عمل، این کنسول یک PSP با تمرکز روی دیسک‌های فیزیکی بود.

PlayStation_Vita_2001_FL.jpg

جانشین کنسول‌های دستی PSP، کنسول PS Vita بود که تنها به اندازه‌ی یک بار بازطراحی عمر کرد و در زمان خود موضوع جذابی برای بررسی بود. تقریباً تمام چیزها در مورد این طراحی مجدد، در مورد بهبودها هستند: اندازه، وزن و طول عمر باطری. اما تغییر به استفاده از یک LCD بسیار خوب اما خسته‌کننده نسبت به نمایشگر OLED محصول اصلی، به معنی قیمت پایین‌تر با وجود کیفیت ساخت بهتر بود. این مورد را واقعاً نمی‌شود یکی از موارد کاهش ویژگی‌ها نامید.

مایکروسافت نیز تاریخچه‌ای از تغییرات بحث‌برانگیز در کنسول‌های خود دارد. اولین Xbox تولید شده، تنها بهبودهایی داخلی برای بهتر شدن قابلیت اعتماد و مستحکم‌تر شدن در مقابل اعمال تغییرات در بازی‌ها دریافت کرد. اگرچه مایکروسافت به سرعت با تغییر کنترلرهای سنگینش به مدل کوچک‌تر S، طرفدارانش را خوشحال‌تر نیز کرد.

Xbox 360 در سال 2010 از دسته‌های کوجک سری S بهره می‌برد و یک پورت اختصاصی مجزا نیز برای حسگر جدید کینکت که به تازگی عرضه شده بود نیز به همراه وای‌فای داخلی و چند پورت USB بیشتر در خود داشت. کنسول 360 S واقعاً ویژگی بزرگی را حذف نکرد اما تغییر بزرگی در موقعیت فضای ذخیره‌سازی با خلاص شدن از شر واحدهای حافظه و درایو هارد گران‌قیمت مایکروسافت و جایگزینی آن با پورت معمولی ساتا در Xbox رخ داد.

در یک طراحی جدید، در Xbox 360 E سال 2013، یک پورت USB به همراه خروجی‌های S-video و کامپوننت حرف شدند. این محصول بیشتر به خاطر شباهت ظاهری به کنسول بعدی که Xbox One بود اهمیت داشت. در مجموع، مایکروسافت بدون بحث زیادی در مورد نسخه‌های نرم‌افزاری، به نسل 360 کوچ کرد. اما بزرگ‌ترین مشکل در نسل جدید، با اختلاف، نقص فنی نسخه‌ی اصلی و اولیه‌ی آن بود.

Xbox360E.JPG

اما همه‌ی ما می‌دانیم برای Xbox One چه اتفاقی افتاد. کنسولی که در سال 2013 به همراه کینکت در مقابل رابط کاربری و ترکیب بازی‌هایش عرضه شد اما در نهایت از کنسول کوچک‌تر، سریع‌تر و ارزان‌تر PS4 شکست خورد.

مایکروسافت به سرعت کار روی کنسول را ادامه داد و با بهبود تکیه‌ی رابط کاربری به کینکت در سال 2014، نسخه‌هایی از ایکس‌باکس وان را بدون حضور حسگر مذکور به فروش رساند. وقتی زمان برای عرضه‌ی نسخه‌ی بازطراحی‌شده از این کنسول فرا رسید، Xbox One S حتی از پورت کینکت بهره نمی‌برد و در نهایت، مایکروسافت تولید اداپتور USB کینکت را نیز متوقف کرد.

ایکس‌باکس وان اس واقعاً یک کنسول خارج از انتظار برای افرادی بود که مراسم ارائه‌ی ایکس‌باکس وان توسط مایکروسافت را تماشا کرده بودند. از این جهت، این کنسول یکی از بزرگ‌ترین بازطراحی‌های تاریخ کنسول‌های بازی را معرفی می‌کرد، اما در زمانی که S عرضه شد، این موضوع آنقدرها بحث‌برانگیز نبود.

بخشی از این موضوع به خاطر این بود که در Xbox One S بروزرسانی‌های بزرگی مثل افزودن درایو بلو-ری با کیفیت 4K و پشتیبانی از HDR و بدنه‌ی بسیار کوچک‌تر و جذاب‌تر وجود داشت. (در همان زمان، سونی نیز نسخه‌ای باریک‌تر از پلی‌استیشن 4 با حذف پورت نوری صدا عرضه کرده بود) اما این اتفاق بیشتر به این دلیل بود که افراد کمی – چه مصرف‌کننده و چه توسعه‌دهنده – واقعاً از کینکت در جای خود راضی بودند. اگر حرکت به سمت این مسیر اشتباه متوقف نمی‌شد، شیفتگی مایکروسافت در مورد این فناوری می‌توانست به طور کلی پلت‌فرم ایکس‌باکس را نابود کند.

Microsoft_Xbox_One_S_Console_wController_L.jpg

این موارد، چیزهایی بودند که باید در کنار توجه به تکامل محصولی مانند Nintento Switch Lite آن‌ها را در ذهن مرور کرد. بله، عملکردهای بسیار مهمی حذف شده‌اند، اما باید ببینیم واکنش کاربران به این کنسول چگونه خواهد بود.

در مورد سوییچ، من فکر می‌کند واکنش مثبت است. سوییچ بیشتر از هر چیز یک کنسول دستی است، نه یک سیستم خانگی و طبیعت قابل حمل آن دلیلی است که باعث شده نینتندو بتواند سخت‌افزار متوسط به پایین آن را با استانداردهای یک کنسول مدرن، به قیمت 299 دلار به فروش رساند. برای افرادی که به هر حال از سوییچ در حالت دستی استفاده می‌کنند، امکان تهیه‌ی یک دستگاه با تمرکز بیشتر بر قابل حمل بودن، عمر باتری بیشتر و صرف 100 دلار هزینه‌ی کمتر بسیار جذاب خواهد بود.

برای سایر افراد هم باید گفت کسی مجبور نیست سوییچ لایت را تهیه کند. طبق شایعات، نینتندو در حال کار روی یک مدل قدرتمندتر است. این افراد می‌توانند منتظر این محصول جدید باشند. البته باید ببینیم در محصول آتی چه چیزی حذف خواهد شد.





منبع : شهر سخت افزار

ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر:
فیلم
جدیدترین اخبار