کد خبر: ۳۰۰۱۷
تاریخ انتشار: ۱۰:۴۲ - ۱۱ فروردين ۱۳۹۹ - 2020 March 30
نینتندو اخیراً طراحی جدیدی از کنسول سوییچ را معرفی کرده است. این اتفاق کاملاً قابل پیش‌بینی بود اما در سوییچ لایت، به طرز غیرمنتظره‌ای، بسیاری از ویژگی‌های کلیدی سوییچ اصلی حذف شده‌اند.
به گزارش آی تابناک : نینتندو اخیراً طراحی جدیدی از کنسول سوییچ را معرفی کرده است. این اتفاق کاملاً قابل پیش‌بینی بود اما در سوییچ لایت، به طرز غیرمنتظره‌ای، بسیاری از ویژگی‌های کلیدی سوییچ اصلی حذف شده‌اند. البته این اتفاق پیش از این بارها در دنیای کنسول‌های بازی رخ داده و به همین مناسبت، در این مطلب به ذکر موارد مشابه در این صنعت طی سال‌های گذشته می‌پردازیم.

در معرفی نینتندو سوییچ لایت که قرار است اواخر شهریور امسال با قیمت 199 دلار وارد بازار شود اعلام شده که این کنسول، تنها برای استفاده به عنوان یک کنسول دستی طراحی شده است. به این معنی که دیگر خبری از کنترلر یا دسته‌های جداشدنی، پایه‌ی نگه‌دارنده و امکان اتصال کنسول به تلویزیون در آن نخواهد بود.

در تاریخ تولید کنسول‌های بازی ویدئویی، بارها دیده‌ایم که بر خلاف معرفی نسل‌های جدید هر کنسول که در آن، شاهد افزایش چشمگیر قدرت و امکانات هستیم، در نسخه‌های مختلفی که در یک نسل معرفی می‌شوند، گام‌هایی رو به عقب برداشته می‌شود. این عقب‌نشینی‌ها می‌تواند به دلیل کاهش قیمت یا حذف امکاناتی که رفته رفته کم‌اهمیت می‌شوند انجام شده باشد اما به هر حال، هر سه تولیدکننده‌ی بزرگ در کنسول‌های بازی، در نسخه‌های مختلف بعضی از امکانات تولیدات قبلی خود را قربانی کرده‌اند. در هر بار رخ دادن این اتفاق، سؤال اساسی این است که امکانات حذف شده چقدر برای استفاده‌کنندگان مهم بوده‌اند.

NES-101-Console-Set.jpg

نینتندو این کار را از همان ابتدا و با اولین کنسول خانگی‌اش انجام داده است. نسخه‌ی سال 1993 از کنسول NES که با نام NES-101 معرفی شد، طراحی کاملاً جدیدی از NES سال 1985 بود که دسته‌های جدید، شکاف کارتریج موجود در بالای کنسول و برچسب قیمت 49.99 دلاری را به نمایش می‌گذاشت. سخت‌افزار NES-101 در مجموع مانند نسخه‌ی قبلی بود اما خروجی‌های صوتی و تصویری مرکب از آن حذف شده بود و تنها امکان اتصال کنسول به تلویزیون با استفاده از اتصالات RF وجود داشت.

نینتندو همین فرمول را در عرضه‌ی کنسول جدید Super NES در 1997 نیز پیاده کرد. در طراحی جدید SNES چراغ مربوط به روشن و خاموش دستگاه و دکمه‌ی خارج کردن نوار بازی حذف شدند و گزینه‌های خروجی تصویر هم کاش پیدا کردند. S-Video و RGB نیز حذف شده و تنها پورت composite برای آن باقی ماند. در Super NES دیگر خبری از پورت توسعه‌ی مخصوصی که فقط برای تجهیزات Satellaview و مخصوص ژاپن مورد استفاده قرار می‌گرفت و به کاربران اجازه می‌داد از طریق ماهواره به بازی‌ها و سایر محتواها دسترسی پیدا کنند، نبود.

نینتندو 64 بدون تغییرات خاصی آمد و رفت و برای GameCube نیز هیچگاه طراحی جدیدی ارائه نشد (البته اگر Panasonic Q که یک پخش‌کننده‌ی دی‌وی‌دی ژاپنی شبیه توستر بود و GameCube را هم درون خود داشت، به حساب نیاوریم). البته GameCube یک بازبینی کم سر و صدا نیز داشت که در آن هم خروجی‌های تصویری کاهش پیدا کرد. در مدل‌هایی که از سال 2004 به بعد تولید شدند پورت مربوط به کابل component در Digital AV حذف شده و سیستم دیگر از تصویر 480p progressive پشتیبانی نمی‌کرد.

Wii-Mini-Console-Set-H.jpg

کنسول Wii جانشین GameCube شد و اشتراکات بسیاری با جد خود داشت، به طوری که پشتیبانی کاملی از پورت‌ها و کارت حافظه و دسته‌های این کنسول در Wii دیده می‌شد. این قابلیت‌ها و پشتیبانی از نسخه‌ی قبل، پنج سال پس از عرضه‌ی اولین نسخه و در سال 2011 حذف شدند و دیگر خبری از پایه‌ی خاصی که برای عمود نگه داشتن Wii وجود داشت نیز نبود. نسخه‌ی جدید قرار بود تنها بتواند به صورت افقی، زیر تلویزیون قرار بگیرد و بر همین اساس، لوگوی Wii نیز 90 درجه چرخانده شد تا جهت درست قرارگیری کنسول را مشخص کند.

Wii Mini کاهش‌های بیشتر و مؤثرتری را تجربه کرد. این کنسول جدید، با بدنه‌ی قرمز و سیاه و درایو دیسک موجود در بالای خود، هیچ شباهتی به Wii ابتدایی نداشت. مهم‌تر اینکه در این نسخه تمام عملکردهای داخلی به علاوه‌ی پشتیبانی از نسخه‌های قبل از بین رفت، به این معنی که Wii Mini تنها می‌توانست دیسک‌های فیزیکی Wii را اجرا کند. این کنسول 99.99 دلار قیمت داشت و در 2013 به سختی توانست جایی در بازار پیدا کند.

اولین نسخه‌ها از کنسول قابل حمل نینتندو قرار بود آنقدر بهبود داشته باشند که به هر ترتیب، جایگزین کنسول‌های قدیمی شوند. اگرچه شاید بعضی بازی‌کننده‌ها با وجود بهبودهای بسیاری زیاد Game Boy Pocket نسبت به Game Boy اصلی، باز هم دلشان برای مثال برای نمایشگر سبز این کنسول قدیمی تنگ شده باشد. در جهش به نسل بعد از این کنسول در 2001 و کنسول Game Boy Advance نیز تمامی قابلیت‌های Game Boy Color حفظ شد.

Gameboy-Advance-SP-Mk2.jpg

از اینجا به بعد، اوضاع کمی یچیده شد. نسخه‌ی اول از بازبینی Game Boy Advance با نام SP در 2003 طراحی تاشوی قبلی را حفظ کرده اما یک نمایشگر روی درب آن اضافه شد. اما در همین نسخه، استارت کاهش‌هایی زده شد، به طوری که نینتندو نتیجه گرفت حذف کردن جک هدفون مشکلی ایجاد نمی‌کند. بنابراین اگر با این دستگاه قصد داشتید صدای آواز سوگوارانه‌ی بازی Castlevania را با کیفیت بیشتری بشنوید، نیاز به خرید یک دانگل پیدا می‌کردید.

این اتفاق از چیزی که این روزها در این زمینه اتفاق می‌افتد مسئله‌ی بزرگتری بود، در آن زمان چیزی مثل Game Boy AirPods نیز وجود نداشت و نینتندو در سال 2005 با تولید Game Boy Micro مسیر را بازگشت و کنسولی با طراحی بهتر، نمایشگر کوچک و باکیفیت و البته جک هدفون وارد بازار کرد. اما میکرو هم یک نقطه‌ی منفی بزرگ در زمینه‌ی پشتیبانی از قابلیت‌های قبلی داشت؛ در واقع در میکرو هیچ کدام از بازی‌های متعدد Game Boy اصلی و Game Boy color قابل اجرا نبودند.

Nintendo-Game-Boy-Advance-Headphone-Adapter.jpg

دانگل هدفون Game Boy Advance SP

در همان سال Nintendo DS نیز معرفی شد که مثل میکرو تنها از بازی‌های Game Boy Advance پشتیبانی می‌کرد. تولید DS Lite در 200 یک حرکت کاملاً رو به جلو بود، نمایشگر آن روشن‌تر شده و طراحی‌اش بهتر شده بود اما DSi در سال 2009 از حیث ارتقاء مقداری پیچیده‌تر بود.

از یک سو، DSi با اختلاف بزرگترین ارتقاء درون‌نسلی بین محصولات نینتندو را دارا بود. نمایشگر بزرگتر، پردازنده‌ی سریع‌تر و حافظه‌ی رم بیشتر نسبت به DS Lite به همراه افزودن دو دوربین، 256 مگابایت حافظه‌ی داخلی و امکان دریافت بازی‌های DSiWare از فروشگاه آنلاین در این کنسول وجود داشت. طراحی از DS Lite هم بهتر بوده و سیستم‌عامل موجود در آن هم امکانات بسیار بیشتری داشت.

از سوی دیگر، DSi به طور کامل ارتباط محصولات نینتندو با Game Boy را با حذف شکاف کارتریج دوم از بین برد. بسیاری از بازی‌ها مثل مجموعه‌ی Guitar Hero از این شکاف برای قرار دادن ابزارهای اضافی استفاده می‌کردند. بنابراین این کار علاوه بر حذف پشتیبانی از بازی‌های گذشته، باعث شد استفاده از ابزارهای ثانویه‌ی موجود در بعضی بازی‌ها نیز غیر ممکن شود. DSi و نسخه‌ی بزرگترش، DSi XL کنسول‌هایی با توانایی‌های بسیار بالاتر بودند، اما این بازگشت به عقب باعث شد نتوان آن‌ها را جایگزینی مستقیم برای DS Lite دانست.

کنسول 3DS به کلی یک پلتفرم جدید بود و ویژگی‌های جدید بسیاری داشت و بسیاری از آن‌ها را در طول عمرش حفظ کرد. 3DS XL نسخه‌ای بزرگتر بود و New 3DS یک بازبینی درون‌نسلی از همین کنسول با بهبود بعضی توانایی‌های فنی و افزودن چند کنترل جدید بدون حذف چیزی بود. اگرچه وقتی زمانش فرا رسید، تغییرات بسیار شدید و تعجب‌آور بود.

Nintendo-2DS-angle.jpg

کنسول 2DS علاوه بر اینکه عجیب و غریب به نظر می‌رسید، از نظر نام‌گذاری هم بیشتر شبیه به یک شوخی اول آوریل بود. معرفی یک کنسول دو بعدی در خانواده‌ای که از سه بعدی بودن به عنوان نقطه قوت اصلی خود نام می‌برد واقعاً عجیب بود. اما در نهایت نینتندو نشان داد که تصمیمش درست بود. بسیاری از عناوین معروف به زودی پشتیبانی از 3D را متوقف کردند و آخرین بازبینی 3DS با نام 2DS XL برای افرادی که به آینده اهمیت چندانی نمی‌دهند، بهترین انتخاب بود.

در این قسمت از مقاله، به سیر تغییرات در کنسول‌های شرکت نینتندو با تمرکز روی کاهش امکانات این دستگاه‌ها پرداختیم. در بخش دیگری از این مطلب، همین موضوع را روی کنسول‌های بازی شرکت‌های سونی و مایکروسافت بررسی می‌کنیم. منتظر ادامه‌ی این مقاله باشید.






منبع : شهر سخت افزار

ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر:
فیلم
جدیدترین اخبار