در هر 2 مورد، دانشجویان کم کار بودند و من معتقدم که فناوری موبایل، عامل اصلی این مشکل است. چنین آزمایشی احتمالا کاملا علمی نباشد. با این حال، تجربیات دانشجویان در مورد چگونگی تاثیر استفاده از گوشیهای هوشمند بر کیفیت زندگی و میزان وابستگی به این ابزارها، جالب توجه میباشد.
اولین بار در سال 2014، پس از عملکرد بسیار بد دانشجویان سریگلی در آزمون کلاسی، ایده چالش محرومیت از گوشی هوشمند در ذهن او شکل گرفت. دانشجویان با اکراه توضیح دادند که نمیتوانند مطالب کتابهایشان را درک کنند. 12 نفر از شاگردان او (حدود یک سوم کلاس) شرکت در این چالش را پذیرفتند. این واقعیت که فقط یک سوم آنها حاضر به انجام این کار بودند، به خودی خود گویای یک وضعیت نابهنجار اجتماعی است. سریگلی نوشت:
در ابتدا، همه آنها احساس بینظمی و ناامیدی میکردند. بعد از گذشت چند روز، متوجه موارد دیگری نیز شدند.
دانشجویان برای اولین بار متوجه شده بودند که افراد در میان یک مکالمه رو در رو، از گوشیهای خود استفاده میکنند. یکی از آنها نوشت:
این اقدام بسیار بیادبانه و غیرقابل قبول است. من خودم را گناهکار میدانم!
دانشجوی دیگری گفت هنگامی که با افراد دیگر قدم میزند، قبل از ارتباط چشمی آنها تمایل دارند گوشیهایشان را در دست بگیرند. این اظهارنظر باعث تعجب من شد که بارها به صورت ناخودآگاه این کار را انجام دادهام تا از تعامل با یک غریبه جلوگیری کنم. شما چطور؟
2 تن از دانشجویان عادت داشتند که در طول روز به طور دائم از گوشیهای خود برای پیام دادن به اعضای خانوادهشان استفاده کنند. هنگامی که آنها به طور حضوری با خانواده خود وقت میگذراندند، والدینشان بیشتر از حضور مستقیم فرزندان خوشحال بودند.
برخی از آنها گزارش دادند که از همراه نداشتن گوشی هراس داشتند و نمیدانستند در صورت ربوده شدن یا حمله به آنها چه کنند. با این که در صورت بروز حادثه یا بیماری ناگهانی، احتمالا شخص دیگری در نزدیکی شما، به تلفن دسترسی دارد و میتواند درخواست کمک نماید. در مورد حمله نیز همیشه امکان بیرون کشیدن گوشی و شمارهگیری وجود ندارد. سریگلی خاطرنشان کرد:
آشکار است این دانشجویان جهان را مکانی بسیار خطرناک میدانند. تجربه ترس فراگیر و نامشخص آنها به این دلیل است که گوشیهای هوشمند به ما امکان میدهند از تعامل با غریبهها جلوگیری کنیم. بدون این وسیله، افرادی که نمیشناسیم وحشتناکتر شدهاند. این یک نتیجه واقعا غمانگیز است.
ما به گوشیهای هوشمند و دسترسی به اینترنت به عنوان ابزار بهرهوری نگاه میکنیم. دانشجویان اعلام کردند که بیشتر برای کارهای دانشگاهی از این وسیله بهره میبرند. یکی از دانشجویان نوشت:
از آن جایی که توانستم تمرکز 100 درصدی داشته باشم، نه تنها محصول نهایی کار من بسیار بهتر از گذشته بود، بلکه توانستم آن را خیلی سریعتر تکمیل کنم.
هنگامی که متخصصان در مورد مضرات گوشیهای هوشمند صحبت میکنند، درباره قطع شدن ناگهانی مکالمات یا مختل کردن تمرکز چیزی نمیگویند. جریان بیوقفه اعلانها، متنها، پستهای رسانههای اجتماعی، رویدادها، ایمیلها، درخواستهای مکرر Google برای بازبینی و هجوم ناگهانی اطلاعات، علت کاهش تمرکز در میان جوامع امروزی است. اسمارت فون تبدیل به یک دختر کوچک دو ساله میشود و دائما خواهان توجه است!
جای تعجب نیست که بعد از 9 روز برخی از دانشجویان گزارش دادند توجه بیشتری به کلاس دارند. برخی دیگر گفتند که محرومیت از گوشی هوشمند به آنها کمک کرده است تا مقالاتی را که باید بنویسند راحتتر تکمیل کنند. نتایج میگوید که در هنگام به همراه نداشتن یکی از آنها، خواب بهتری را تجربه میکنیم. یکی از دانشجویان بازگشت به حواس پرتی مداوم را چنان ناراحتکننده دانست که چند ماه پس از پایان آزمایش، تلفن همراه خود را به رودخانه انداخت.
سریگلی درباره نتایج گزارش میدهد:
امروزه حتی سادهترین فعالیتها مانند مسافرت با اتوبوس یا قطار، سفارش غذا، بیدار شدن از خواب، حتی دانستن مکانتان نیازمند داشتن گوشی هوشمند است.
یکی از دانشجویان او در سال 2018 نوشت:
بدون تلفنهای همراه زندگی ساده و واقعی خواهد بود؛ اما، ممکن است نتوانیم با جهان و جامعه خود همراهی کنیم. پس از چند روز نداشتن گوشی، احساس خوبی خواهید داشت. با این وجود این کار فقط برای یک دوره کوتاه مدت خوب است.
این نتایج برای همه ما حقیقیتر از آن چیزی است که میخواهیم بپذیریم. بد نیست درباره حضور گوشیهای هوشمند در زندگی روزمرهمان از نو بیاندیشیم! نظرات خود را درباره محرومیت از گوشی هوشمند با ما به اشتراک بگذارید.
منبع : سخت افزار