برخلاف ویدئوهای منتشر شده درباره‌ی موستانگ یا کوروت، چارجر خیلی زیاد از
این شاخه به آن شاخه پریده است. دلیل این کار فواصل زیاد موجود در
تاریخچه‌ی این خودرو و همچنین نسخه‌های گوناگون تولیدی چارجر بوده است.
اولین نسل این خودرو در سال 1966 و به عنوان فست بکی روان و نرم معرفی شد
اما نسخه‌ای که همه‌ی ما آن را شناخته و دوست داریم هاردتاپ دو درب کلاسیکی
است که در سال 1968 معرفی شد و تا سال 1970 در بازار حضور داشت. این خودرو
به یک نماد تبدیل شد و در فیلم‌های کلاسیکی همچون بولیت، دیرتی ماری،
کریزی لاری و سریع و خشن حضور یافت.
این خودروها در ناسکار نیز حضور دارند که البته عجیب به نظر می‌رسد. اگرچه
چارجرهای آن زمان ظاهر نه چندان آئرودینامیکی داشتند اما در مسابقات خوش
می‌درخشیدند.
در زمانی که دوران خودروهای عضلانی با بحران سوخت به سرآمد چارجر نیز فرم
بدنه‌ی خود را تغییر داد و در سال 1971 برای آخرین بار با پیشرانه‌ی 426
همی عرضه شد. چارجر تا سال 1974 با پیشرانه‌های کوچک‌تر و کم‌توان‌تر به
حیات خود ادامه داد.
در خلال سال‌های 1975 تا 1978، جارجر به یک خودروی لوکس بزرگ تبدیل شد. در
زمان بحران سوخت، خودروهای پرفورمنس طرفدار چندانی نداشتند. اگرچه چارجر
بزرگ‌تر و لوکس‌تر شده بود اما قدرتش به آن اندازه نبود.
پس از اندکی استراحت، چارجر در دهه‌ی 80 به عنوان یک خودروی پرفورمنس جدید
پدیدار شد. البته دیدن نام چارجر روی یک هاچبک دیفرانسیل جلو ناامیدی افراد
زیادی را در پی داشت. زمانی که کارول شلبی جادوی خود را به کار گرفت محصول
جدیدش را GLH نام‌گذاری کرد.
نسل فعلی چارجر به عنوان یک سدان چهار درب در سال 2006 و با استفاده از
پلتفرم LX کرایسلر ساخته شده است. چارجر فعلی در سال 2011 به‌روز شد و
تاکنون هم در بازار حضور دارد. حتی معماری از مد افتاده‌ی این خودرو نیز
باعث نشده که چارجر محبوبیتش را از دست بدهد و البته با قوای محرکه‌ی 707
اسب بخاری هلکت نیز عنوان یکی از سریع‌ترین سدان های دنیا را در اختیار
دارد.
