زمانی که بیمار می شوید، نخست سلول هایی تحت عنوان درشت خوار وارد عمل شده و به بلعیدن میکروب های مهاجم و پاکسازی سلول های مرده می پردازند. این سربازان خط مقدم همچنین پیام حمله عوامل بیماری زا را به وسیله پروتئین سیتوکین و از طریق عصب واگ (طولانی ترین عصب مغزی) به اطلاع همه اندام ها از جمله غده هیپوتالاموس می رسانند. همینکه پیام مذکور به هیپوتالاموس می رسد، این غده فرمان گرم شدن بدن را صادر می کند؛ اما چرا؟
برای مدت های طولانی مردم تصور می کردند دمای بالای بدن جلوی رشد ویروس ها و باکتری ها را می گیرد. هرچند این تصور چندان بی پایه و اساس نیست، اما بخش کوچکی از تأثیر مفید تب کردن را شامل می شود.
گروه دیگری از سربازان مدافع بدن گلبول های سفید یا لنفوسیت ها هستند که با دریافت مشخصات عامل بیماری زا از سلول های درشت خوار، به مبارزه با میکروب ها می پردازند. نکته جالب اینجاست که بر اساس نتایج تحقیقات آزمایشگاهی، گلبول های سفید در دمای بالاتر عملکرد بهتری داشته و با افزایش 2 درجه ای دمای بدن، سرعت تولید آنها نیز به طرز محسوسی افزایش می یابد.
در کنار تولید لنفوسیت های بیشتر، این مدافعان باید از غده های لنفاوی خارج شده و با چسبیدن به گلبول های قرمز از طریق رگ های خونی به محل مورد نظر انتقال پیدا کنند. این عمل چسبیدن از طریق پروتئینی به نام اینتگرین انجام می شود که در سطح گلبول سفید قرار گرفته و حرکت در جریان خون را تسهیل می کند.
تحقیقی که کمتر از یک ماه پیش توسط گروهی از دانشمندان چینی انجام شد نشان داد که پروتئین دیگری به نام نیز Hsp-90 نیز وجود دارد که کارایی اینتگرین را تا دو برابر بهبود داده و سرعت انتقال گلبول های سفید در جریان خون را افزایش می دهد. جالب است بدانید که این پروتئین زمانی تولید می شود که دمای بدن به 38.5 درجه سلسیوس (تب کردن) رسیده باشد.
تب کردن یکی از ابزارهای قدرتمند بدن برای مقابله با بیماری هاست و توصیه می شود در موارد خفیف، با آن مدارا کنید تا بدن بهبودی کامل خود را بازیابد. البته در مواردی که دمای بدن افراد بزرگسال به بالای 39.4 درجه سلسیوس (این رقم برای کودکان کمتر است) می رسد، بهتر است با پزشک مشورت شود.
