امروزه، صید مروارید تنها برای تفریح و سرگرمی انجام میشود. اگرچه بزرگترین منبع مروارید طبیعی دنیا احتمالا در هندوستان قرار دارد، بیشتر مرواریدهای این بازار در اصل مرواریدهای بحرینی بودهاند. برخلاف بحرین، که منبع مروارید خود را از دست داده است، صید سنتی مروارید همچنان در مقیاس کوچک در کشور هندوستان انجام میشود.
هنر پرورش مروارید برای اولین بار، در سال ۱۸۹۳، توسط یک ژاپنی به نام کوکیچی میکیموتو (Kokichi Mikimoto) به وجود آمد. او با قرار دادن بخش کوچکی از مادر مروارید (جسمی سفید و کوچک که در دیوارهی صدف قرار دارد) درون یک صدف، متوجه شد که صدف کمکم شروع به تشکیل پوششی از جنس مروارید در اطراف این جسم خارجی میکند.
یکی از اولین تولیدکنندههای این مرواریدهای پرورشی جایی در نزدیکی خلیج کالیفرنیا در مکزیک بوده است. متاسفانه، مرواریدهای ساخت مکزیک به دلیل صید بیرویهی صدفهای مروارید ساز و در نتیجه تثبیت قانون منع صید در اواخر دههی ۴۰ میلادی از بازار بینالمللی محو شدند. مکزیک، در حال حاضر درصدد ورود دوباره به بازار تولید مروارید با تولید نیم-مروارید (مرواریدهایی که تنها قطعهای کوچک از مروارید و نه یک مروارید کامل هستند) است.
عمده کشورهای تولیدکنندهی مروارید ژاپن، استرالیا، اندونزی، میانمار، چین، هندوستان، فیلیپین و تایلند هستند. آبهای دریای جنوب در نزدیکی استرالیا، اندونزی و میانمار به مرواریدهای سفید و بزرگ و در مقابل مرواریدهای ژاپن به درخشش و جلوهی زیبا شهرت دارند. مرواریدهای آب شیرین سهم بزرگی از صنعت مروارید چین را تشکیل میدهد. همانطور که گفته شد، هندوستان به عنوان یکی از جدیدترین تولیدکنندگان مرواریدهای طبیعی فعالیت میکند.
جالب است که مرواریدهای استرالیا درهمان آبهای مرواریدهای اندونزی و میانمار صید میشوند اما استرالیا اصرار دارد که مرواریدهای آنها مرغوبتر از سایر مرواریدهای دریای جنوب هستند و بر این مسئله تاکید دارد که آنچه مهم است منطقهای است که مروارید استخراج میشود و صرف یکسان بودن آبها تاثیری بر مرغوبیت مروارید ندارد. این تصویر مهمترین منابع مروارید را نشان میدهد.