علاوه بر توان بالا، نرخ خطای این پردازنده‌های کوانتومی به ازای هر
کیوبیت در حد ۰.۰۳ است و این در حالی که نزدیکترین گزینه نرخ خطایی برابر
با ۰.۵ درصد دارند. این میزان به ازای هر جفت کیوبیت به ۰.۷ می رسد که باز
هم با ۵ درصد دیگر رقبا کیلومترها فاصله دارد. 
برای تست این سیستم ها از الگوریتم هایی نظیر بنچمارک «برنستاین-وزیرانی» استفاده می شود که در آن دستگاه برای شناسایی یک عدد رمزنگاری شده تنها اجازه پرسیدن سوال های با جواب بله یا خیر را دارد. زمانی که این عدد بین ۱ تا ۱۰۲۳ قرار داشته باشد، احتمال موفقیت کامپیوتر عادی و کوانتومی به ترتیب برابر ۰.۲ و ۷۹ درصد خواهد بود.
«کریستوفر مونرو»، مدیرعامل IonQ بر این باور است که سرمایه گذاری روی کامپیوترهای کوانتوم یونی بهترین گزینه است:
سیستم IonQ از نظر صنعتی توانمند و کارآمد است. نتایج تست حاکی از این است که حتی در این مراحل اولیه هم طراحی تله یونی مزایایی بیش از آنچه انتظار داشتیم را به ارمغان می آورد.
در کامپیوترهای معمولی برای ذخیره داده و انجام محاسبات از بیت های صفر و یک استفاده می شود اما در کامپیوترهای کوانتومی به این منظور کیوبیت هایی به کار برده می شوند که می توانند در آن واحد صفر، یک و یا ترکیبی از هردو مورد باشند.
IonQ در ساخت کامپیوتر کوانتومی خود فناوری سیلیکون فوق سرد مورد استفاده گوگل، IBM و Rigetti برای به دام انداختن یون ها را با فلز نادر ایتربیم جایگزین کرده است. در این فرایند ایتربیم یونیزه شده در یک میدان الکترومغناطیسی نوسان دار معلق می شود تا از طریق لیزرهای برنامه نویسی شده اطلاعات وارد، ذخیره یا بازیابی شوند.
دقت و صحت سیستم IonQ نشان دهنده این است که به زودی و احتمالا سال آینده شاهد استفاده عملی از کامپیوترهای کوانتومی خواهیم بود.
