حقايقى شگفت انگيز از تبديل ستاره ای نارس به یک سیاره

ویژگی‌های فیزیکی سیاره مشتری

مشتری چهارمین شی درخشان منظومه شمسی است و تنها خورشید، ماه و زهره از آن درخشان‌تر هستند.

مشتری پنجمین سیاره از خورشید و بزرگترین سیاره در منظومه شمسی است؛ جرم این سیاره 318 بار بیشتر از جرم زمین و یک هزارم جرم خورشید و از تمام سیارات منظومه شمسی دو نیم برابر بزرگتر است همچنین قطر مشتری 11 برابر قطر زمین و چگالی آن 33/1گرم در هر سانتی متر مکعب است.

این سیاره یک ستاره نارس است چون جرم آن کم بوده، دما در مرکز آن افزایش نیافته و همجوشی هسته‌ای اتفاق نیفتاده است. در نتیجه به جای ستاره به سیاره تبدیل شده است.به دلیل بزرگی این سیاره در آسمان شب می‌درخشد.

مشتری، جاذبه زیادی دارد، وزن در این سیاره بیشتر از زمین است به طوری که اگر وزنه‌ای روی زمین 32 کیلوگرم باشد در این سیاره 84 کیلوگرم می‌شود.

مگنتوسفر ( مغناطیس‌سپهر، منطقه مغناطیسی پیرامون یک جرم فضایی ) سیاره مشتری بزرگ‌ترین پدیده در منظومه ی شمسی است؛ میدان مغناطیسی این سیاره 20 برابر از زمین قوی‌تر است.

طول یک روز در سياره مشتری 

این سیاره در مدار بیضی شکل دور خورشید می‌چرخد و این چرخش 4333 روز زمینی(12 سال زمینی) طول می‌کشد. مشتری  دارای کوتاه‌ترین روز در منظومه شمسی است. یک روز در مشتری تقریبا 10 ساعت طول می‌کشد.

ساختار مشتری

مشتری یک گوی غول پیکر از گاز، مایع و مقدار بسیار ناچیزی سطح جامد است، سطح این سیاره ترکیبی از ابرهای متراکم و غلیظ قرمز، قهوه‌ای، زرد و سفید رنگ است؛ این ابرها در مناطقی با رنگ روشن به نام حوزه و مناطقی با رنگ تیره به نام کمربند به شکل موازی با استوا به طور منظم دور سیاره می‌چرخند.

اتمسفر بالایی مشتری از کمربندهای ابری تشکیل شده است، این ابرها از کریستال‌های آمونیاک، سولفور و ترکیب این دو ماده، به وجود می‌آیند.

جو مشتری شبیه به خورشید است که عمدتا از هیدروژن  و هلیوم  تشکیل شده است؛ تقریبا 90 در صد هیدروژن و 10 درصد باقی از هلیوم و در صد کمی از گازهای دیگر است.

در پایین اتمسفر مشتری، که حاوی هیدروژن است، لایه‌های گاز هیدروژن فشرده شده، هیدروژن فلزی مایع و هسته یخی، سنگی و فلزی وجود دارد.

لکه‌های سرخرنگ عامل شهرت مشتری

سیاره مشتری به دلیل داشتن لکه سرخ رنگ، دارای شهرت زیادی است؛ این لکه‌ها نشانگر طوفانی عظیم در سطح سیاره است و با تلسکوپ‌های زمینی قابل مشاهده است، این طوفان به مدت حداقل ۳۵۰ سال در آنجا بوده و آنقدر بزرگ است که ابرهای زمین می‌تواند در آن، جا بگیرد.

قمرهای سیاره مشتری

این سیاره دارای حداقل 63 قمر است؛ 4 عدد از بزرگ‌ترین و شناخته شده‌‍ترین این قمرها که در سال 1610 توسط گالیله کشف شد که آیو (Io)، اروپا (Europa)، گانیمید (Ganymede) و کالیستو (Callisto) نام دارند. این قمرها به راحتی با یک دوربین چشمی معمول در آسمان قابل مشاهده هستند.

گانیمید بزرگ‌ترین ماه در منظومه شمسی ماست.

آیو، فعال‌ترین آتشفشان‌های موجود در کل سیارات یا قمرهای منظومه شمسی را داراست.

کالیستو دارای کمترین انعکاس از چهار قمر گالیله است و  این مورد نشان می‌دهد که سطح آن ممکن است از سنگ تیره و بی رنگ تشکیل شده باشد.

اروپا، یک اقیانوس با عمق ۱۰۰ کیلومتر دارد، گفته می‌شود میزان آب این قمر دو برابر زمین است.

قمر آیو

قمر اروپا

قمر گانیمد

قمر کالیستو

حلقه‌های مشتری

مشتری دارای تعدادی حلقه است، این حلقه‌ها خیلی رقیق هستند و به‌ راحتی دیده نمی‌شوند.

نخستین باری که فضاپیماها به مشتری نزدیک شدند، توانستند حلقه‌های مشتری را مشاهده کنند.

حلقه‌های مشتری از ذرات گرد و خاک که از برخورد قمرهای کوچک‌تر مشتری با ستاره‌های دنباله دار به وجود آمده، تشکیل می‌شوند؛  این حلقه‌ها توسط کاوشگر فضایی کشف شدند.

سه حلقه مشتری به ترتیب زیر نام‌گذاری شده‌اند:

حلقه هاله به عرض 22800 کیلومتر، حلقه اصلی که حلقه‌ای باریک و درخشان است به عرض 6400 کیلومتر و حلقه تار عنکبوت (گسامر) که رقیق‌ترین و عریض‌ترین حلقه ، به عرض 8500 کیلومتر است.