صفحه‌هایی به خط میخی که از تمدن بابل در حدفاصل سال‌های 350 تا 50 قبل از میلاد بر جای مانده است نشان از محاسبات پیچیده ای می دهد که به بابلی‌ها اجازه می‌داده است تا مکان مشتری را محاسبه کنند.
آن‌گونه که «متیو اوسندریجور» (Mathieu Ossendrijver) از دانشگاه هامبلت آلمان توضیح می‌دهد، تا کنون تصور می شد ایدۀ محاسبۀ جابه‌جایی یک جسم بر حسب یک مسافت در طول فضای زمان-شتاب به قرن 14 در اروپا باز می گردد.
در حقیقت، بنا بر آن‌چه اخیراً مشخص شده است، بابلی ها توانایی استفاده از فنونی را داشتند که تصور می شد متعلق به 1400 سال بعد هستند. این کشف‌های شگفت انگیز تصور ما در مورد چگونگی عملکرد ستاره‌شناسان بابلی را متحول کرده است؛ به گونه ای که اکنون این فرضیه مطرح شده است که ممکن است علم ساتره‌شناسی بابلی‌های باستان، علوم غربی را تحت تأثیر قرار داده باشد.
اوسندریجور این یافتۀ علمی خود را بر مبنای مطالعۀ 450 صفحۀ گلی به جای مانده از دوران باستان مطرح کرده است که شامل محاسبات ریاضی ستاره شناسان بابلی می شود. این قضیه که به «رویه‌های ذوزنقه‌ای» (trapezoid procedures) شهرت یافته است برای مدت‌های طولانی متخصصان این حوزه را گیج کرده بود.
در نتیجه، صفحه‌های کشف شده نور تازه‌ای بر این «رویه‌های ذوزنقه‌ای» تابانیده است و به اوسندریجور اجازه داده است یک راه حل غیرمنتظره به این معمای تاریخی بدهد.
