دوربین های DSLR مدرن امروزی همگی دارای حالت نورسنجی (Metering Mode ) هستند که در اصطلاح عکاسی این سیستم سنجش نوردهی نامیده می شود.شما با یادگیری بهتر این مطلب قادر خواهید بودعکس های بهتری ثبت کنید
دوربین های DSLR مدرن امروزی همگی دارای حالت نورسنجی (Metering Mode ) هستند که در اصطلاح عکاسی این سیستم سنجش نوردهی نامیده می شود.شما با یادگیری این مطلب قادر خواهید بود عکس های بهتری ثبت کنید، چرا که با تسلط بر این بخش از دوربین در شرایط نوری غیر عادی هم می توانید نوردهی (Exposure) را کنترل کنید.در این مطلب آموزش نورسنجی و کارکردن با آن را به شما آموزش خواهیم داد تا دیگر عکس های بیش از حد تاریک و یا بش از اندازه روشن را ثبت نکنید.
نورسنجی چیست؟
در عکاسی امروزه بدین معناست که ،با توجه به نوری که از محیط به سنسور دوربین می رسد ما چه سرعت شاتر و چه اندازه ای برای دریچه دیافراگم انتخاب کنیم.در گذشته ای نه چندان دور دوربین های عکاسی این سیستم را در خود نداشتند و برای سنجش نور محیط و انتخاب شاتر و دیافراگم مناسب مجبور به استفاده از نور سنج های اکسترنال و دستی بود.امروزه دوربین های DSLR دارای نورسنج های داخلی هستند که بصورت خودکار نور منعکس شده را محاسبه و نوردهی بهینه را به ما نشان می دهند.
در بیشتر دوربین ها حالت های نور سنجی بصورت زیر تعریف شده اند:
- سنجش ماتریسی Matrix metering یا Evaluative Metering
- سنجش با تمرکز روی میانه Center-weighted
- سنجش نقطه ای Spot metering یا Partial Metering
اگر هم این اسامی در دوربین ها تفاوت دارد به دلیل نامگذاری های مختلف شرکت های Nikon و Canon است.
برای مشاهده کارکرد نورسنج در عمل، باید در حالت دستی (Manual) عکاسی کنید.در این حالت اگر از نمایاب دوربین نگاه کنید،یک خط افقی مندرج را مشاهده می کنید که در سمت چپ و راست عدد صفر رسم شده اند.اگر از یک سوژه روشن نورسنجی کنید،مشاهده می کنید که این درجه به سمت «+» می رود و این یعنی نور زیادی در عکس پس از ثبت وجود خواهد داشت؛ و حالا برعکس،به این صورت که با نورسنجی یک منطقه تاریک نورسنج در دوربین شما به سمت «-» حرکت خواهد کرد و این بار یعنی نور کمی در عکس وجود دارد که می تواند باعث از دست رفتن جزییات شود.
بنابراین شما باید با کم و زیاد کردن سرعت شاتر و تغییر در اندازه دیافراگم این مقدار را روی عدد «0» نگه دارید.
نورسنجی ماتریسی
این حالت پیش فرض دوربین های عکاسی است.این حالت کادر را به بخش های مختلف تقسیم می کند و با سنجش معیارهای مختلفی از قبیل: رنگ،فاصله،سوژه ها،هایلایت ها و... و مهمترین عامل در نورسنجی یعنی نقطه فوکوس (Focus Point) میزان مناسب نور را به شما اعلام می کند.
شما در بیشتر عکس ها می توانید از این حالت استفاده کنید و عمدتا نتایج مطلوبی حاصل می شود.
نورسنجی با تمرکز روی مرکز
استفاده از حالت قبل در تمام موارد مطلوب نخواهد بود.اگر بخواهید از چهره یک آدم که در پشت او خورشید قرار دارد عکاسی کنید،به حالت تمرکز روی مرکز نیاز دارید.این حالت نور میان کادر و دورش را اندازه می گیرد و به گوشه های کادر کاری ندارد و بر خلاف حالت قبل نقطه فوکوس تاثیری در این سنجش نخواهد داشت.
از این حالت برای زمانی که اولویت میانه ی کادر است استفاده می شود،مثل پرتره های کلوزآپ و سوژه های بزرگی که در وسط کادر قرار دارند.
نورسنجی نقطه ای
این حالت فقط نور در اطراف نقطه فوکوس را ارزیابی می کند و بقیه عوامل را نادیده می گیرد.مثلا این حالت برای عکاسی از یک پرنده مناسب است،سوژه کوپک است و فقط نوردهی پرنده اهمیت دارد و این که پس زمینه تاریک یا روشن باشد چندان مورد نظر نیست.
اگر سوژه فضای زیادی از کادر را نمی گیرد و یک پس زمینه روشن دارید احتمالا استفاده از حالات ماتریسی یا میانه باعث سیاه شدنش می شود.
یک مثال خوب دیگر برای حالت نورسنجی نقطه ای، عکس گرفتن از ماه است. چراکه ماه یک ناحیه کوچک از کادر را گرفته و آسمان اطراف آن سیاه است با استفاده از این حالت فقط نوری که از ماه می آید را ارزیابی می کنیم.
نویسنده: پیمان نجفی
روی خط سایت ها
ارسال نظر
فیلم
جدیدترین اخبار